Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

Mandant m

  • 1 mandant

    mandant m, mandantka f (- tek) JUR Mandant(in f) m;
    obhájce se svým mandantem der Verteidiger mit seinem Mandanten

    Čeština-německý slovník > mandant

  • 2 mandant

    mandant m, mandantka f (- tek) JUR Mandant(in f) m;
    obhájce se svým mandantem der Verteidiger mit seinem Mandanten

    Čeština-německý slovník > mandant

  • 3 mandant

    mandant ACC Auftraggeber(in) m(f)

    Englisch-Deutsch Fachwörterbuch der Wirtschaft > mandant

  • 4 mandant

    mandant [man'danˀd] <-en; -er> Mandant(in) m(f), Auftraggeber(in) m(f)

    Dansk-tysk Ordbog > mandant

  • 5 mandant

    mɑ̃dɑ̃(t)
    m (f - mandante); ECO
    Auftraggeber(in) m/f, Mandant(in) m/f

    Dictionnaire Français-Allemand > mandant

  • 6 Mandant

    Mandant(in) [man'dant] <-en, -en> m(f)
    klient(ka) m(f) ( adwokata)

    Neue deutsche Polnisch-Deutsch > Mandant

  • 7 Mandant-in

    m(f) доверитель(ница f) m; Jur. подзащитный (-ная)

    Русско-немецкий карманный словарь > Mandant-in

  • 8 мандант

    Немецко-русский и русско-немецкий словарь деловой и банковской лексики > мандант

  • 9 мандант

    Русско-немецкий юридический словарь > мандант

  • 10 mandantka

    mandant m, mandantka f (- tek) JUR Mandant(in f) m;
    obhájce se svým mandantem der Verteidiger mit seinem Mandanten

    Čeština-německý slovník > mandantka

  • 11 mandantka

    mandant m, mandantka f (- tek) JUR Mandant(in f) m;
    obhájce se svým mandantem der Verteidiger mit seinem Mandanten

    Čeština-německý slovník > mandantka

  • 12 клиент м [на адвокат]

    Mandant {m}

    Bългарски-немски речник ново > клиент м [на адвокат]

  • 13 client

    noun
    1) (of lawyer, social worker) Klient, der/Klientin, die; (of architect) Auftraggeber, der/-geberin, die
    2) (customer) Kunde, der/Kundin, die
    * * *
    1) (a person who receives professional advice from a lawyer, accountant etc.) der/die Klient(in)
    2) (a customer: That hairdresser is very popular with his clients.) der/die Kunde/Kundin
    - academic.ru/13413/client%C3%A8le">clientèle
    * * *
    cli·ent
    [ˈklaɪənt]
    n Kunde, Kundin m, f; of psychotherapist, lawyer Klient(in) m(f); of barrister also Mandant(in) m(f); of a service provider Auftraggeber(in) m(f); COMPUT Klient nt
    * * *
    ['klaɪənt]
    n
    1) Kunde m, Kundin f; (of solicitor) Klient(in) m(f); (of barrister) Mandant(in) m(f)
    2) (US receiving welfare) Bezieher(in) m(f)
    * * *
    client [ˈklaıənt] s
    1. JUR Klient(in), Mandant(in) (eines Anwalts)
    2. Kunde m, Kundin f, Auftraggeber(in):
    client list Kundenliste f
    3. Abhängige(r) m/f(m), Vasall m
    4. auch client state POL abhängiger Staat
    5. COMPUT Client m (Computer, der von einem Server abhängig ist)
    * * *
    noun
    1) (of lawyer, social worker) Klient, der/Klientin, die; (of architect) Auftraggeber, der/-geberin, die
    2) (customer) Kunde, der/Kundin, die
    * * *
    n.
    Auftraggeber m.
    Besteller m.
    Klient -en m.
    Kunde -n m.

    English-german dictionary > client

  • 14 principal

    1. adjective
    1) Haupt-; (most important) wichtigst...; bedeutendst...

    the principal cause of lung cancerdie häufigste Ursache für Lungenkrebs

    2) (Mus.)

    principal horn/bassoon — etc. erstes Horn/Fagott usw

    2. noun
    1) (head of school or college) Rektor, der/Rektorin, die
    2) (Finance) (invested) Kapitalbetrag, der; (lent) Kreditsumme, die
    * * *
    ['prinsəpəl] 1. adjective
    (most important: Shipbuilding was one of Britain's principal industries.) hauptsächlich
    2. noun
    1) (the head of a school, college or university.) der/die Direktor(in)
    2) (a leading actor, singer or dancer in a theatrical production.) die Hauptperson
    3) (the amount of money in a bank etc on which interest is paid.) das Kapital
    - academic.ru/57986/principally">principally
    * * *
    prin·ci·pal
    [ˈprɪn(t)səpəl]
    I. adj attr, inv
    1. (most important) Haupt-, hauptsächlich
    \principal character FILM, THEAT Hauptdarsteller(in) m(f); LIT zentrale Figur [o Gestalt], Hauptfigur f
    \principal export Hauptexportartikel m
    \principal ingredient Hauptbestandteil m
    \principal reason Hauptgrund m
    one of the \principal towns eine der bedeutendsten [o wichtigsten] Städte
    2. FIN (original sum) Kapital-
    \principal amount/investment Kapitalbetrag m/-anlage f
    3. (law of agency) Auftraggeber(in) m(f)
    II. n
    1. AM, AUS (head person) in a school Direktor(in) m(f), Schulleiter(in) m(f), Rektor(in) m(f) SCHWEIZ; in a company Vorgesetzte(r) f(m), Chef(in) m(f); in a play Hauptdarsteller(in) m(f); in an orchestra Solist(in) m(f); (duellist) Duellant(in) m(f); (person responsible for crime) Hauptschuldige(r) f(m)
    2. (client of lawyer) Klient(in) m(f), Mandant(in) m(f)
    3. usu sing (of investment) Kapitalsumme f; (of loan) Kreditsumme f
    4. ECON für eigene Rechnung kaufender Händler/kaufende Händlerin
    * * *
    ['prInsIpəl]
    1. adj
    Haupt-, hauptsächlich

    principal horn in the Philharmonic Orchestra — erster Hornist/erste Hornistin der Philharmoniker

    2. n
    1) (of school, college) Rektor(in) m(f); (in play) Hauptperson f; (in duel) Duellant m
    2) (FIN of investment) Kapitalsumme f; (of debt) Kreditsumme f
    3) (ESP JUR: client) Klient(in) m(f), Mandant(in) m(f)
    * * *
    principal [ˈprınsəpl]
    A adj (adv principally)
    1. erst(er, e, es), hauptsächlich, Haupt…:
    a) THEAT etc Hauptdarsteller m,
    b) Haupttäter m,
    c) fig Hauptakteur m;
    principal axis MATH, TECH Hauptachse f;
    principal beam B 12;
    the Principal Boy Br männliche Hauptrolle in der pantomime, die von einer jungen Frau gespielt wird;
    principal character Hauptfigur f, -person f (eines Romans etc);
    principal clause LING Hauptsatz m;
    principal creditor (debtor) WIRTSCH, JUR Hauptgläubiger(in) (-schuldner[in]);
    principal matrix MATH Hauptdiagonale f;
    principal meridian Landvermessung: US Meridianlinie f;
    principal office, principal place of business WIRTSCH Hauptgeschäftsstelle f, -niederlassung f;
    a) Hauptteile,
    b) LING Stammformen (eines Verbs);
    principal plane (of symmetry) MATH Symmetrieebene f;
    principal point MATH Augenpunkt m;
    principal shareholder (bes US stockholder) Hauptaktionär(in);
    principal suspect Hauptverdächtige(r) m/f(m);
    principal visual ray PHYS Sehstrahl m
    2. MUS
    a) Haupt…, Stamm…:
    principal chord Stammakkord m;
    principal key Haupttonart f;
    principal part B 9 a;
    principal stop B 9 c;
    principal theme B 9 b
    b) erst(er, e, es), Solo…:
    3. WIRTSCH Kapital…:
    B s
    1. Haupt(person) n(f)
    2. SCHULE Direktor m, Direktorin f, Rektor m, Rektorin f, Schulleiter(in)
    3. Chef(in)
    4. a) Anführer(in), Rädelsführer(in)
    b) JUR Haupttäter(in), -schuldige(r) m/f(m):
    5. JUR
    a) Vollmacht-, Auftraggeber(in)
    b) Mandant(in)
    6. Duellant m (Ggs Sekundant)
    7. WIRTSCH (Grund)Kapital n, Hauptsumme f:
    principal and interest Kapital und Zins(en)
    8. WIRTSCH (Besitz-, Nachlass- etc) Masse f
    9. MUS
    a) Hauptsatz m oder -stimme f
    b) Hauptthema n, auch Dux m, Führer m (in der Fuge)
    c) Prinzipal n (Orgelregister)
    d) (Orchester)Solist(in)
    10. Ballett: Solist(in), Solotänzer(in)
    11. Hauptsache f
    12. Haupt-, Stützbalken m
    13. KUNST
    a) Hauptmotiv n
    b) Original n
    prin. abk
    1. principal (principally)
    * * *
    1. adjective
    1) Haupt-; (most important) wichtigst...; bedeutendst...
    2) (Mus.)

    principal horn/bassoon — etc. erstes Horn/Fagott usw

    2. noun
    1) (head of school or college) Rektor, der/Rektorin, die
    2) (Finance) (invested) Kapitalbetrag, der; (lent) Kreditsumme, die
    * * *
    (school) n.
    Rektor -en m. adj.
    erstrangig adj. n.
    Prinzipal m.

    English-german dictionary > principal

  • 15 клиент

    n
    1) gener. Abnehmer, Backgast (пекарни), Kunde, Meßkunde, Klient (адвоката)
    2) comput. Client (ein Computerprogramm, das Kontakt zu einem anderen Computerprogramm, dem Server, aufnimmt, um dessen Dienstleistung zu nutzen)
    4) law. Benutzer, Kunde (íàïð. einer Bank), Mandant, ständiger Käufer, Mandant (адвоката)
    6) Austrian. Kundschaft
    7) f.trade. Geschäftsfreund

    Универсальный русско-немецкий словарь > клиент

  • 16 cliente

    'klǐente
    m
    1) Kunde m, Klient m

    cliente habitual/cliente fijo — Stammgast m, Stammkunde m

    2) JUR Mandant m
    3) ECO Auftraggeber m
    4) INFORM Client m
    ( femenino clienta) sustantivo masculino y femenino
    cliente
    cliente , -a ['kljeDC489F9Dn̩DC489F9Dte, -a]
    sustantivo masculino, femenino
    Kunde, -in masculino, femenino; (de un abogado) Mandant(in) masculino (femenino); cliente fijo Stammkunde masculino

    Diccionario Español-Alemán > cliente

  • 17 mandante

    man'đante
    m/f JUR
    mandante
    mandante [maDC489F9Dn̩DC489F9D'daDC489F9Dn̩DC489F9Dte]
    (cliente) Auftraggeber(in) masculino (femenino); jurisdicción/derecho Mandant(in) masculino (femenino)

    Diccionario Español-Alemán > mandante

  • 18 ambio

    amb-io, īvī, u. iī, ītum, īre (v. amb u. eo, wiewohl es nicht nach eo, sondern regelmäßig nach der vierten Konjugation flektiert wird: nur vom Imperf. auch ambibat b. Liv. 27, 18, 6. Ov. met. 5, 361. Plin. ep. 6, 33, 3. Tac. ann. 2, 19 u. arch. Plusqu.-Perf. ambissit = ambisset, Plaut. Amph. prol. 69 u. 71), I) herumgehen um etw., A) eig.: ut terram lunae cursus proxime ambiret, Cic.: curruque atrorum vectus equorum ambibat Siculae cautus fundamina terrae, Ov.: iubet a civibus urbem ambiri, Lucan. – insbes., meidend einen Ort umgehen, deviis plerumque itineribus ambiens patriam et declinans, Tac. ann. 6, 15. – B) übtr.: a) um etw. herumgehen, -laufen = etw. umgeben, insula, quam amnis Euphrates ambiebat, Vell.: muros turresque urbis praealtum mare ambiebat, Curt.: silvas profunda palus ambibat, Tac.: porticus, quis templum ambiebatur, Tac.: gemma pallida ambiente circulo aurei coloris, Plin.: densa circumstantium corona latissimum iudicium multiplici circulo ambibat, Plin. ep.: undique ambientibus ramis, Curt. – b) etw. »um etwas herumgehen od. laufen lassen« = mit etw. umgeben, plagis silvas, Ov.: vallum armis, mit Waffen umziehen (mit Soldaten umstellen), Tac.: propriis quaeque domus muris ambiretur, jedes Haus sollte rings seine eigenen Mauern haben, Tac.: clypei oras ambiit auro, faßte ein, Verg. – dah. im Bilde, insidiis quid nunc fallacibus ambit? umgarnt, Val. Flacc. 5, 631. – II) als Bittsteller herumgehen, A) bei mehreren, die etw. zu entscheiden haben, um ihre Stimme, ihr Fürwort sie angehen, bei ihnen anhalten, absol., vicatim ambire, Cic.: m. Acc. pers., amicos, den Fr. um den Bart gehen, Ter.: amicos per reges, Lampr.: singulos ex senatu, Sall.: m. Acc. rei, palmam histrionibus, Plaut. Amph. prol 69: opes, honores, Boëth. cons. phil. 3. metr. 8. v. 20. – m. ad u. Akk., ad id, quod agi videbatur, ambientes, zur Erreichung des fraglichen Gegenstandes, Liv. 2, 3, 6 (u. so Augustin. de civ. dei 5, 12): mit folg. ut u. Konj., Suet. Caes. 18, 2, od. m. folg. ne u. Konj., Suet. Aug. 31, 3. – insbes., von den Bewerbern um ein Amt, die von einem Bürger zum andern gingen und ihn um ihre Stimme baten, angehen um die Stimme, absol., Plaut. Amph. prol. 71. Cic. Phil. 11, 19. – m. Acc. des Amtes, quasi magistratum sibi ambiverit, Plaut. Amph. prol. 74. – im Passiv m. Nom. der Pers., populus facit eos (kürt die zu Ämtern), a quibus est maxime ambitus, Cic. Planc. 9: cives... mandant imperia, magistratus, ambiuntur, rogantur, Cic. de rep. 1, 47. – B) einen einzelnen bittend angehen, ihm nahen, sich an ihn wenden, um etw. zu erlangen, jmd. um etw. ersuchen, vitulam non blandius ambit torva parens, Claud.: u. so reginam affatu, der K. mit freundlichem Worte nahen, Verg.: conubiis ambire Latinum, die Werbung (um die Tochter) an L. richten, Verg.; vgl. pauci, qui ob nobilitatem plurimis nuptiis ambiuntur, mit denen um ihres Adels willen von allen Seiten Eheverbindungen gesucht werden, Tac.: te pauper ambit sollicitā prece ruris colonus, dir naht mit heißem Flehn, Hor.: ille unus ambiri, coli, ihn allein umdrängt (sucht), verehrt alles, Tac. – m. ad u. Akk., ambiendum mihi fuit ad angulos? quā prece? quibus sacramentis? Augustin. conf. 10, 42. – m. ut u. Konj., ambite, ut perveniatis ad eam, Augustin. serm. 391, 15. – m. Infin., ambis inhaerere etc., Augustin. ep. 26, 2: donec ultro ambiretur delatum ab Augusto consulatum accipere, Tac. ann. 2, 43; vgl. ambissent laudare diem, würden sich's als Ehre ausgebeten haben, Stat. silv. 1, 2, 254.

    lateinisch-deutsches > ambio

  • 19 discursus

    discursus, ūs, m. (discurro), I) das Auseinanderlaufen, a) v. leb. Wesen: α) übh.: eos (funes) acri raptavere discursu, Amm. 14, 7, 6: subito discursu (Abschwenkung nach beiden Flanken) terga cinxerat eques, Tac. hist. 2, 25. – β) insbes., das Auseinanderlaufen, -stieben = das Sich-Zerstreuen, disc. militum, Liv. 25, 25. § 5 u. 8: magno clamore discursuque fugae se mandant, Hirt. b. G. 8, 29, 2. – dah. die Streiferei, der Streifzug (nach allen Richtungen hin), im Plur., lati disc., Ov. fast. 2, 223: hostiles, Amm. 27, 10, 14: hostium, Sidon. epist. 3, 3, 7. – b) v. lebl. Subjj.: stellarum discursus (Plur.), das Auseinanderstieben, -fliegen, Plin. 2, 100 (vgl. no. II, b), crispus macularum disc., Plin. 16, 66: gracilis venarum (der Adern im Erz) discursus, Plin. 34, 118: übtr., bellorum toto orbe surgentium discursus, Sich-Ausbreiten, Auct. inc. pan. Constant. 12, 3. – II) das Hinundherlaufen, das Hinundherrennen, das Umherlaufen, das Umherrennen, Sich-Umhertummeln, 1) eig.: a) v. leb. Wesen, amicorum, Quint.: totius diei (der Kinder den ganzen Tag), Quint.: iste inanis disc. (in der Stadt), Plin. ep.: v. Umherrennen, -sprengen im Kampfe, Tac. Agr. 35: v. Umherrennen bei Bewerbung um Ehrenstellen, Plin. ep. u. (im Plur.) Mart. u. Iuven.: v. Umherstreifen auf der Jagd, Plur. bei Nemes. cyn. 1: v. Umherreisen, auch im Plur., Claud. u. Cl. Mam. pan. – v. Tieren, formicarum iste disc. in angusto laborantium, Sen. nat. qu. 1. praef. § 10: disc. lupi (piscis), das Umherzappeln, Ov. hal. 39. Plin. 32, 13: quae (animalia) ut sunt edita ex utero, protinus in pedes suos erigi et gestire discursibus, Lact. de opif. dei 3, 1. – b) v. lebl. Subjj.: liber inter ordines disc., ungehindertes Hinundhersegeln (eines Schiffes), Liv. 37, 24, 2: stellarum iste discursus (Umlauf), Sen. ep. 36, 11: disc. telorum, Hinundherfliegen, Val. Max. 3, 1, 1: ignei spiritus torti vibratique discursus, Hinundherzucken, Plin. ep. 6, 20, 9. – 2) übtr., das Sich-Ergehen über einen Ggstd., die Mitteilung über etw., Cod. Theod. 9, 24, 1. § 1.

    lateinisch-deutsches > discursus

  • 20 praeceps

    prae-ceps, cipitis (prae u. caput), kopfüber, mit dem Kopfe voran, I) Adi.: A) im Zustande der Bewegung: 1) eig. u. übtr.: a) eig., v. leb. Wesen, α) v. Stürzenden: alqm praecipitem deicere, kopfüber herabstürzen, Cic.: iacĕre se praecipitem e vertice scopulorum, Catull.: alqm praecipitem dare, kopfüber hinabstürzen, Ter.: alqm praecipitem in pistrinum dare, Ter.: praeceps ad terram datus, kopfüber zur Erde gestürzt, Liv.: se praecipitem tecto dedit, stürzte sich kopfüber hinab, Hor.: semet ipsi in pelagus ex certa rupe praecipites dant, Mela: utinam mi esset aliquid (etwas = ein Schwert) quo nunc me praecipitem darem, mich hineinstürzte, Ter.: alqm de muro praecipitem mittere, kopfüber hinabstürzen, Auct. b. Hisp.: ab equo pr. decĭdit in arva, Ov.: proiecit praecipitem eum in undas, Verg.: ire praecipitem in lutum, Catull. – β) v. Eilenden, Hals über Kopf, eilig, schnell, flüchtig, pr. columbae, Verg.: praecipites se fugae mandant, Caes.: pr. fertur, läuft eilig, Cic.: agere alqm praecipitem, einen Hals über Kopf jagen, Caes.: alqm praecipitem agere de fundo, Cic.: pr. amensque cucurri, Ov.: pr. curru desilit, Ov.: in urbem hostium plenam praecipiti saltu semet ipse immisit, Curt. – b) übtr.: α) v. Lebl. übh., gleichs. Hals über Kopf, sich überstürzend, jäh, eilig, schnell, flüchtig, amnis, Hor.: ventus, Ov.: nox, Ov.: profectio, Cic.: fuga, Liv.: celeritas dicendi, Cic. – β) v. der Zeit, sich neigend, pr. in occasum sol, Liv.: pr. dies, Liv.: pr. aestas, Sall.: autumnus, Amm. – 2) bildl.: a) v. Pers.u. pers. Zuständen, teils α) übh. = Hals über Kopf, blindlings, jählings, agunt eum praecipitem poenae civium Romanorum, Cic.: in gloriam pr. agebatur, Tac. – pr. amentiā ferebare, Cic.: collega in causam pr. erat, Liv. – β) von solchen, die unaufhaltsam dem Sturze usw. zugetrieben werden, zueilen, quoniam ab inimicis pr. agor, Sall.: mulier pr. luxuriā abierat, Sall.: postea ambitione praeceps datus est, kam zu Falle, Sall. – homo demens et ad poenam exitiumque pr., unaufhaltsam der Strafe u. dem Verderben entgegeneilend, Cornif. rhet. – γ) v. solchen, die ohne Besonnenheit u. Überlegung handeln, sich überstürzend, jäh, hitzig, voreilig, übereilt, zu rasch, homo in omnibus consiliis pr., Cic.: caecum et praecipitem ferri in causa, Cic.: pr. furor, Cic.: vir pr. animi, Verg.: pr. consilium, Suet.: pr. cogitatio, Suet.: pr. quaedam oratio, Cic.: praeceps vestra legatio fuit, Liv. – subst., stoliditate quidam praecipites, einige Wagehälse, Amm. 28, 7, 11. – δ) von solchen, die sich einer Leidenschaft leicht hingeben, sich leicht hinreißen lassend, leicht hingerissen, nur zu geneigt, praeceps in avaritiam et crudelitatem animus, Liv.: pr. ingenio in iram erat, Liv.: pr. ad explendam cupidinem, Sall. – b) v. äußeren Zuständen, sich überstürzend, unaufhaltsam dem Verderben zueilend od. zuführend, pr. libertas, Liv.: pr. tempus, Ov.: omnia erant praecipitia in re publica, Vell.: lubricum genus orationis adulescenti non acriter intellegenti est saepe praeceps (gefährlich), Cic. – B) im Zustande der Ruhe, nur übtr.: 1) adi.: a) übh., mit der Spitze voran, herabgebogen, pr. palmes, Colum. 5, 6, 35. – b) v. Örtl., jäh, abschüssig, locus, Caes.: fossa, Ov.: saxa, Liv.: mons, Plin. pan. – murus in salum pr., jäh ins Meer abfallend, Curt. – bildl., via vitae praeceps et lubrica (Ggstz. via vitae plana et stabilis), Cic.: iter ad finitimum malum pr. ac lubricum, Cic. – 2) subst., praeceps, cipitis, n., der jähe-, abschüssige Ort, die jähe Tiefe, a) eig.: iacĕre in praeceps coniugem, zum Fenster hinauswerfen, Tac.: in pr. pervenitur, Vell.: specus vasto iu praeceps hiatu, Plin.: in praecipitia cursus iste deducit, Sen.: in praeceps deferri (hinabstürzen), Liv.: ut per praecipitia et praerupta salientes fugerent, Liv.: auch die steile, jähe Höhe, turris in praecipiti stans, Verg. Aen. 2, 460. – b) bildl.: α) der Abgrund der Gefahr, mors Marcelli tam improvide se collegamque et prope totam rem publicam in praeceps dederat, Liv.: quae (voluptates) in praeceps ferantur infinitaeque sint, Sen.: aeger est in praecipiti, Cels. – debet orator accedere ad praeceps, sich dem A. nähern (bildl. = ans Kühne, Waghalsige streifen), Plin. ep. – β) der Ab hang = der höchste Gipfel, -Grad, omne in praecipiti vitium stetit, Iuven. 1, 147. – II) Adv., Hals über Kopf, a) eig., jählings, nach der Tiefe, in die Tiefe, ex his fulgoribus quaedam praeceps eunt, similia prosilientibus stellis, schießen jählings herab wie Sternschnuppen, Sen. nat. qu. 1, 15, 2: moles convulsa dum ruit intus immensam vim mortalium praeceps trahit (reißt in die Tiefe hinab) atque operit, Tac. ann. 4, 62. – b) bildl.: eversio rei familiaris dignitatem ac famam praeceps dabat, brachte in Gefahr, Tac. ann. 6, 17: pr. in exsilium acti, Hals über Kopf, Amm. 29, 1, 21. – / Ältere Nbf. praecipes, is, Enn. ann. 399. Plaut. rud. 671. Plaut. fr. b. Prisc. 6, 95. Laev. fr. 18 M.

    lateinisch-deutsches > praeceps

См. также в других словарях:

  • Mandant(in) — Mandant(in) …   Deutsch Wörterbuch

  • mandant — mandant, ante [ mɑ̃dɑ̃, ɑ̃t ] n. • 1789; de mander ♦ Dr. Personne qui confère un mandat à une autre (le mandataire). ⇒ commettant. Le mandant, les mandants d un fondé de pouvoir. Les électeurs sont les mandants de leur élu. ● mandant, mandante… …   Encyclopédie Universelle

  • mandant — MANDÁNT, Ă, mandanţi, te, s.m. şi f., adj. (Persoană) pentru care se încheie un act juridic. – Din fr. mandant. Trimis de claudia, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  mandánt s. m., adj. m., pl. mandánţi; …   Dicționar Român

  • Mandant — Sm Klient eines Rechtsanwalts per. Wortschatz fach. (20. Jh.) Entlehnung. Eigentlich der Anvertrauende zu l. mandāre anvertrauen, beauftragen .    Ebenso nndl. mandant, ne. mandator, nfrz. mandant, nnorw. mandant; Mandat. lateinisch l …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • Mandant — steht für: den Kunden eines Unternehmensberaters, Vermögensverwalters, Immobilienmaklers, Insolvenzverwalters den Auftraggeber eines Rechtsanwalts oder Steuerberaters, siehe Mandat (Recht) eine technische Einrichtung in einem Softwaresystem,… …   Deutsch Wikipedia

  • Mandant — (v. lat.), s.u. Mandatum 3) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Mandant — (lat.), s. Mandat …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Mandant — Contrat de mandat Pour les articles homonymes, voir Mandat …   Wikipédia en Français

  • Mandant — ↑ Mandantin Auftraggeber, Auftraggeberin, Klient, Klientin, Kunde, Kundin. * * * Mandant,der:⇨Auftraggeber(1) MandantKlient,Auftraggeber,Kunde …   Das Wörterbuch der Synonyme

  • Mandant — Man·dạnt der; en, en; jemand, der einen Rechtsanwalt damit beauftragt hat, ihn (vor Gericht) zu vertreten ≈ Klient: Der Verteidiger beantragt Freispruch für seinen Mandanten || NB: der Mandant; den, dem, des Mandanten || hierzu Man·dạn·tin die; …   Langenscheidt Großwörterbuch Deutsch als Fremdsprache

  • Mandant — Mandat »Auftrag, ‹Vertretungs›vollmacht; Amt eines ‹gewählten› Abgeordneten«: Das Wort wurde in der Kanzleisprache des 14. Jh.s aus lat. mandatum »Auftrag, Weisung« entlehnt, dem substantivierten Part. Perf. von lat. mandare »übergeben,… …   Das Herkunftswörterbuch

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»